এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২য় দৃশ্য]
১০৫
কৃষ্ণ লীলা
(গোপিনীয়ে কান্দি কান্দি গুচি যায় )
শুনিছোঁ সদায় সাতখন আছে হেনো
অপাৰ মহান অনন্ত সাগৰ, কিন্তু,
আজি যি নিৰাশ শোক—সিন্ধু দেখিছোঁ
ব্ৰজত আহি পাই, অন্ত নাই তাৰ।
এন্ধাৰ এন্ধাৰ ব্ৰজধাম; কেউ ফালে
হা হুতাশ। কেনি গল গোবৎস দামুৰি
কেনি গল সংসাৰৰ কাম; সৱ শূন্য।
নবয় সুন্দৰ বাৱ ৰিৱ ৰিবি আৰু,
নামাতে পখীয়ে, গছত নুফুলে ফুল,
ব্ৰজৰ জীৱন বিনা জীৱ হীন সৱ।
[গোপ গোপিনী এজাকৰ প্ৰবেশ। মাটিত বহি এজনীয়ে গায় আনবিলাকে
চকুত কাপোৰ দি কান্দে আৰু লগে লগে গায় ]
গীত
উদ্ধৱ এ আহিলা
প্ৰাণৰ কৃষ্ণক নানিলা
উভটি অহিলা সুদা ৰথ এখনি লৈ এ,
উদ্ধৱ এ হৰি আৰু নাসিলে দুনাই,
হয় জলে জাপ দিম নহলে গৰল পিম
জীৱনত আৰু কাম নাই।
উদ্ধৱ এ আমাক লৈ বলা মধুপুৰী
আঁতৰে আঁতৰে থাকি একাগ্ৰ চিত্তেৰে সদা
প্ৰভু দেখিম প্ৰাণ ভৰি।
উদ্ধৱ এ অভাগিনী আমি গোপনাৰী,
