দৈৱকীক। পাহৰিলে সকলো মৰম
বেথা অভাগিনী যশোদাৰ। নিদাৰুণ
এনে হলাহে গোপাল। আহা আহা বাছা
লৱনু মাখন খোৱাঁহি যিমান লাগে।
চুৰ কৰি, নেবান্ধো নেবান্ধো আৰু মই।
ভয় নুখুৱাও আৰু কাণ খোৱা কথা
কৈ কৈ, নিশা মোৰ বুকুত শোওঁতে।
গধূলি গোপাল গোৰজে ৰঞ্জিত হৈ
আহি, পীত ধুতি ফালি চিৰি জপিয়াই
উঠিলে কোলাত মোৰ চুমাৰ কাৰণে,
চুমা দিম ততালিকে, নকৰো ভৎৰ্সনা
দুষ্ট বুলি। শ্যামল শৰীৰ ধূলাময়
ঘাঁহ পাতে কাটি যদি বিৰিঙ্গায় তেজ,
চকুৰ পানীৰে মোৰ তিতি যায় দেহা,
তাকে দেখি স্নেহময় তুমিও উচুপি
কান্দা। এতিয়ানো বাৰু, হে কৃষ্ণধন,
অভাগিনী যশোদাৰ নয়নৰ মণি,
চকুলোৰে নৈ বৈ যায়, নুমাল চকুৰ
জ্যোতি; তথাপি এবাৰ আহি নিদিয়াহি
কিয় দৰশন?
নন্দ। ৰাণী মিছাতে কৰিছা শোক। ৰাজেশ্বৰ
পুত্ৰ তব ৰাজ কাৰ্য্য লৈ আছে মথুৰাত,
মিছাতে শোকত নেমাতিবা অমঙ্গল।
শেষ হ’ল কৈশোৰ জীৱন। বীৰ বেশী
পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/১১১
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১ম দৃশ্য]
১০১
কৃষ্ণ লীলা