(এনেতে ৰেৱতী চুচুক-চামাককৈ সোমাই আহে) পালি নে নাই শেৱালিক?
[ৰেৱতীয়ে উত্তৰ দিবলৈ অলপ থোৰোগেঁথো কৰে, এবাৰ তলমূৰ কৰে-এবাৰ বপুৰালৈ চায়।]
ৰেৱতী— ডেকা কোঁৱৰ শেৱালি লিগিৰী-টোলতো নাই।
[সুদৰ্শনে এতিয়া নিৰ্ব্বিকাৰ ভাব এৰি কথাবোৰলৈ ভালকৈ কাণ দিয়ে।]
সুন্দৰ— কলৈ গ’ল?
ৰেৱতী—জানো কব নোৱাৰো।
সুন্দৰ— (ৰেৱতীৰ ভৰিৰ পৰা মূৰলৈকে তীক্ষ্ণ ভাৱে চাই) তই ভালকৈ কথা ক’ব পৰা নাই কিয়? কপা যেন....ওঁ
[অলপ কিবা ভাবি সন্দেহ কৰা যেন কৰে]
শেৱালি কাৰেঙৰ হাউলিৰ ভিতৰত আছেনে নাই?
ৰেৱতী— (কঁপা মাতেৰে) ক—ব—নোৱাৰো।
সুন্দৰ—(বৰ আচৰিত হৈ) কি! বৰ আচৰিত কথা। এনে কথাটো কেতিয়াও হোৱা নাই। (সুদৰ্শনলৈ চাই) বন্ধু শুনিছা নে নাই? শেৱালি বোলে কাৰেঙত নাই! হঠাৎ কিয় নোহোৱা হ’ব? হুঁ বুজিছো—(মূৰ দুপিয়াই)—মই বুজিছো এই বপুৰা! ৰেৱতী! মোক শেৱালিক বিচাৰি আনি দিব লাগিব। ৰাজমাও দেউতাক সোধ— শেৱালি ক’লৈ গ’ল?
[ৰাজমাও লাহে লাহে সোমাই আহোতেই সুন্দৰে ৰাজমাওলৈ বাঘে চোৱাদি চায়।]
সুন্দৰ— শেৱালি কলৈ গ’ল?
ৰাজমাও— (অতি ৰূঢ় হৈ) শেৱালিক তোক কেলৈ?
সুন্দৰ— (আগতকৈ ডাঙৰকৈ) শেৱালি ক’লৈ গ’ল কোৱা!
[ৰাজমাৱে বাঘিনীৰ দৰে সুন্দৰৰ ফালে ঘৃণাৰে চাই নামাতি ৰৈ থাকে]
