[ ৰাজকাৰেঙৰ এটা কোঠা। সুন্দৰ কোঁৱৰ আৰু সুদৰ্শনে কিবা পুথি এখন লুটিয়াই-পুটিয়াই চাই আছিল। সুন্দৰে নিৰ্বিকাৰভাৱে হাঁহিছিল আৰু বপুৰাৰ লগত কথা পাতি আছিল যদিও মাজে মাজে বৰ উদ্বিগ্ন হৈছিল। বপুৰাই সুন্দৰৰ ওচৰতে বহি কথা পাতিছিল। ]
সুন্দৰ—( হাঁহি ) বপুৰা তোৰ বাৰু তিৰোতালৈ এনে বিৰাগ কিয় জন্মিল? বপুৰা—কোঁৱৰ, তিৰোতা জাতিটো বৰ ‘খেচ’ জাতি। সংসাৰৰ কথা-বতৰা নিজেও নুবুজে, আনে বুজালেও কিবাখন খেলি মেলি কৰি বুজাকো বিমোৰত পেলায়—অলপো যদি মৰম বুজে কিনো কম কোঁৱৰ! সুন্দৰ—কেলৈ তই দেখোন বিয়া কৰোৱাৰ আগেয়ে তিৰোতা লাগে লাগে বুলি হামৰাও কাঢ়ি মৰিছিলি। এতিয়া কি হ’ল আকৌ? বপুৰা—এৰা কোঁৱৰ, কাঢ়োঁতে কাঢ়িছিলোঁ। সোণত সুৱগা চৰোৱা গাৰ বাকলিখন,—ডালিমগুটিয়া দাঁতকেইটিয়েদি মাঘৰ বিহুৰ মেজিৰ খৰিৰ মাজেদি ওলাই অহা জুইৰ নিচিনা বুকু পুৰি ভস্ম কৰা হাঁহিটো দেখি। বতাহে কোৱোৱা বিৰিণা সুহুৰি যেন মিঠা মাতটো শুনি। পিছে কি হ’ব? এনে টেঙৰ জাত ঐ—মোৰ গোসাঁই! আগেয়ে সেইখন দেখুৱাই কিনো কম কোঁৱৰ, বিয়াৰ কেইদিনমানৰ পাছতে, —সেইবোৰ নো কোন মেৰতলিত লুকুৱালে সেইয়া ভগৱতী গোসাঁনীয়েহে জানে। মানুহ বুলিয়েই নাভাৱে নহয় কোঁৱৰ!
[ সুন্দৰ আৰু সুদৰ্শনে হাঁহে ]
