চন্তৰী— শেহনিশা বপুৰা! (আচৰিত হৈ)
বপুৰা— (মাটিতে বহি হুল উলিয়াই) মোৰ কি জগৰ। ৰাতি জনীক নো মই কেনেকৈ চাঙৰ তলত বান্ধি থওঁ। হবতো শেহনিশা-সন্ধিয়া লাগোতে জালোৱা মানুহ যদি বালিচ'ৰাত নাও লগাদি কোটোহা বাঁহৰ জোঙত লাগি থাকেহি।
চন্তৰী—পিছে বপুৰা এনেহেন সময়ত তোক লিগিৰী টোলৰ পাছবাৰীত দেখিবলৈ ভাল হোৱা নাই।
বপুৰা— (আচৰিত হৈ) কি কি লিগিৰী টোলৰ পাছবাৰী—?
চন্তৰী— নজনা ভাওনো কিয় ধৰ?
বপুৰা— হৰি—হৰি!
চন্তৰী— আৰু তই কিন্তু সজে সজে—
বপুৰা— হৰি—হৰি!
[এনেতে বিজুলী বেগেৰে সুন্দৰ তাতে ওলাইহি। চন্তৰী টোৱে সেৱা জনাই দূৰত থিয় হয়। বপুৰা থৰমৰ খাই ৰয়। সুন্দৰৰ ইঙ্গিতত চন্তৰী সেৱা জনাই গুচি যায়। বপুৰাই থেৰো-ঘেহোঁকৈ।]
বপুৰা— আজি তিনিদিনে শুকান খৰিৰ দুখত—দিনত সময়ো নাপাওঁ—কোঁৱৰৰ আলপৈচান ধৰোতে।
সুন্দৰ—( চকু গাঁথি থোপা কৰি ) কথা নাসাজিবি, মই তোক সুদৰ্শনৰ তাত দেখিছিলো—
বপুৰা— এঃ দেখিছিলেই যদি—এনেয়ে মিছা মাতিলো পিছে—
সুন্দৰ—( গোমোঠা হৈ বাধা দি ) থ এতিয়া মোৰ কথা শুন। এতিয়াই যা। মোৰ হাইতাল বোলোৱা নৈফুৰা নাওখন-নাৱৰীয়া সতে সাজু কৰগৈ। মই আজি এতিয়াই কুঁৱৰীৰ সৈতে বালি ভাল খাবলৈ যাম।
[ বপুৰা গিৰিপকৈ উঠে ]
