এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
শস ম-ম শ্য] পৰিহে মনত সেই কথা। সি কালত তাক ছিল মহা দুর্দান্ত শংক দোতাৰ দিছিল। ব্ৰহ্মাৰ কাষত তাৰকৰধৰ বাবে উপায় দিন। তাৰ পাৰে দেৱৰ মল বাহু কবি কামদের ও হল হৰ কোপত। পাতী-আত্মসমর্পণ কৰে বুলি অগনিত হইলি সাত ৰতি ; এনেতেই এটি আকাশ-বাণীয়ে উচ্চাৰিলে বজ্রঘৰে পুনৰ মদনে পাব প্রাণ। তাকে শুনি মা হল বতি, নকৰিলে আত্মহত্যা। —তা পাছে হবি নিলে সৰে ৰতিক ; পবিতায় তাতো ৰাখিলে তিয়ে। কাশেমি আই কণিীৰ গৰ্ডপে মনে ললেহি থি, ধৰিলে জনম ; তিৰ বৰৰ পৰা ৰিলে সৰে। তেতিয়াৰে পৰা পুলভাৱে তিনি তিন নামীক গা কৰিছে ইৰে। ক-বিত। আচৰিত সকলো কাহিনী। এটি মহা গল্প যেন লাগিয়ে মন। তথাপিও মানিয়ে প্রত্যয়। বৰগেনী, তিই নানা, মাকে শিাি এৰি গু লাকবি। তেহে মােৰ বাৰু
