এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
প পৰ ১ম মৃত দুখৰ দীঘল বাতি আৰু বাঢ়ি গল, হৰিলে এদিন এই দুন নুৰে। এম—আনিছে তোক হৰি দুৰ্জন সম্বৰে। তি-সৰে আনিছে মোক হৰি। তাৰ পাছে, নিউ বাজিয়ে দিনে, পাপ-সলিলত মহাবৰ বাবে চেষ্টা কৰিছে দুৰ্জনে; হলেৰে কৰিছোঁ তাক ব্যৰ্থ মনোৰথ। এইদৰে এমুগ-দুযুগ কই কত শতেক মুদীৰ্ঘ কাল নিয়া কাঢ়ি গৈছে ধীৰে ধীৰে। ইপিনেদি, ধৰিলাহি তুমি দেবী কণিৰ গৰ্ভত জনম; সুতিকা ঘৰৰ পৰা তোমাকে এদিন হৰি এই দুৰ্জনেই পেলালে পানীত, মাছৰ গৰ্ভত ললা থিত। তাৰ পিছে পৰিলাহি অভাগীৰ হাতত আকউ। এম-নাজাৰে নে বাৰু এই দানৱ সৰৰে মোৰ এই আচৰিত জীবনকাহিনী? তি-মানে, নানে! না হলে এটিবাৰ, আজিও জীয়াই আহা তুমি, কিননা গতি কৰিলেহেতেন, গৰি কঁপি উঠে হিয়া। তাৰপৰা গুৱাই যুখি সঙ্গোপনে। পুত্ৰৰে পালিনে তোক। কি, প্ৰিয়, আলি তেতিয়া প্ৰাণ কলা-ধুমতি; গিয়ে এটি আকাশ-পৰে, মোৰ এই
