এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
মহা ভাওনাৰ বেয়ে এই নালা, তেওঁনেই শোৰুৰ ভাওনা। ভাপাতি নক্ষলে এবাৰ, মুমুতে একোকে মই। কৃষ্ণ-নোনায় মুখত মাত শোৰ হেঁচাত। তথাপিও কও শুনা। এটি পুত্ৰ মোন জম্মিছিল অতি সুকুমাৰ; কিন্তু যে, সূতিকা-ঘৰৰপৰা চকুপচাৰতে কৰবাৰ লৰা ৰমে নিলে কি হৰি। নাৰদ-বুজিলে। এতিয়া প্ৰভু। তেতিয়া নো বাৰু নাছিল নে কোনোৱেই সূতিকা মত। কৃষ্ণ—আছিল ৰুক্মিণ নিলে পুত্ৰৰ কাষত। নাৰ সচাকৈয়ে আচৰিত লাগিছে সকলে।। কৃষ্ণ-ভাবিছো, না! আমি পূৰ্ব নমত আচৰিলোঁ। বি মহাপাপ; তাৰ বাবে বিধাতাই আলি, হায়! গণ্ডিছে ইয়াৰে। -আপুনি স্বয়ং প্ৰভু। সৱাৰে। শৰত থাকি মাথে। সংসাৰীৰ দৰে ব্যৱহাৰ কৰিছে এতি। কোনে পাৰে আলি খবি তোমাৰ, নীলাময়। তথাপি মামা এটি পুত্ৰৰ কাৰণে * এইদৰে ম্ৰিয়মান হয় যদি নিতে, গত কোনে যাবি না? শোসাগৰৰপৰা আইকমি কোকে ধ ৰ। মেলেনি
