এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
কোনোৱেবা ৰঙ্গমনে প্রেমগীত গায়।
কি ৰজা, কি প্রজা, হায়! কি ধনী দুখীয়া,
কমতাপুৰৰ আাজি সবে সাৰ পায়;
বনৰ মাজত কিন্তু ৰাণী স’তে থকা
পমিলী বুৰীৰ সাৰ এতিয়াও নাই।
অচেতন ভাবে বুৰী আছে টোপনীত,
উঠিলে বহুত বেলি সাৰকে নাপায় ।
পাছে কাষলই গই সাদৰী ৰাণীয়ে
ধীৰে ধীৰে পমিলীক তুলিলে জগাই
কুঁৱৰীয়ে জগালত সাৰ পালে বুৰী
চকুমেলি চাই ধীৰে কলে কুঁৱৰীক;
“লৰালৰি কৰি মোক কিয়নো জগালা?
দেথিছিলোঁ মই আই! এটী সমাজিক।”
“কিনো দেখিছিলা বাই কেনুৱা সপোন?”
বুৰীলই চাই ধীৰে কুঁৱৰীয়ে কয়,
“কিনো হল জগালত? কিয় পালা বেয়া?
কোৱা বাই! কি দেখিলা, শুনোঁছোন মই।”
“ৰাতি পুৱাইছে যেন” পমিলীয়ে কয়,
“আহিছে ৰজাই হেনো এই বনলই,
আনিছে দোলা, দুলীয়া, ঢুলীয়া, গায়ন,
মানুহে পৰিলে ভৰি যেন এই বন।
সুঁৱৰি সুঁৱৰি যেন অকাৰ্য্য নিজৰ
তোমাৰ আগত ৰজা কান্দিলে বহুত,
সাদৰে তোমাৰ ধৰি দুটী হাত আই।
