এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪১
পঞ্চম সৰ্গ।
যদি মই থাকোঁ হায়! তেও পাব দুখ
দুখদি তেওঁক মই নাথাকো স্বৰ্গত
আতৰিলে মই যদি তেওঁ সুখ পায়
থাকি কি কৰিম আৰু ইৰাজ পুৰত?
তিয়াগিলো সাজ পাৰ, মণি অলঙ্কাৰ,
ইটো তুচ্ছ কথা, —বাই! পাৰোঁ তিয়াগিৰ
পৰাণকো আপোনাৰ, যদি পায় সুখ
স্বোৱামীয়ে মোৰ,— পাৰোঁ আত্মবলি দিব॥
সংসাৰৰ সুখ ভোগ নিচেই অসাৰ!
তেনুৱা সুখত লাগি দিম স্বোৱামীৰ
মনত কেলেশ, বাই! নোহোঁ তেনে মই,—
নোহে ধৰ্ম্ম তেনেকুৱা আদর্শ তিৰীৰ॥
তপসিনী বেশে যাম তিয়াগি নগৰ,
সেই বুলি মোৰ একো দুখ নাই বাই!
কিন্তু কি দোষত আজি মোৰ এনে দশা?
তাক যে নাপালোঁ মই শুনি যাব হায়!
এই দুখে মাথো মোৰ দহিছে অন্তৰ!
এই এটী কথা মাথোঁ থাকিলে মনত!
বেলি নকৰিবা আৰু বলাঁ যাওঁ বাই—
ৰাজ্যৰ বাহিৰ হও ঘোৰ এন্ধাৰত॥
নহয় কইছোঁ কিনো! লাগিছে কেলেই
তোমাক লগত বাই? তুমিতো সদাই
নাথাকিবা ৰাখি মোক? অকলে অকলে
যাম মই,—আছে মোৰ ঈশ্বৰ সহায়
