এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪০
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
শোলোকালে মনি-বিৰি বাখৰুৱা খাৰু
বালী-চৰি, শিংখাপৰ সাজ বন কৰা;
এলেধুৱা সাজ পিন্ধি, তপসিনী বেশে
সাজু হল যাবলই ৰানী শোক-ভৰা॥
“লাহৰী দেহৰ পৰা” কলে পমিলীয়ে
“কিয়নো হৰিছা, অাই! এনুৱা সুন্দৰ
অলঙ্কাৰ, সাজ পাৰ? এই বয়সত
যোগিনীৰ বেশ কিয়? কান্দিছে অন্তৰ॥
খঙ্গত কইছে ৰজা কিবা দোষ পাই;
মাৰ গলে খঙ্গ তেওঁ পুনু হব ভাল।
সি কথাত খঙ্গ খাই নালাগে ওলাব
যাবলই,–আই। পিছে ঘটিব জঞ্জাল॥
স্বোৱামীয়ে গুৰু আই! গুৰুৱে তোমাক
খঙ্গত কইছে কিবা, নালাগিবা তাত।
এদিনত খঙ্গ কৰি, যদি কাটা পেট
ছমাহ শুকনী দিব লাগিব মিছাত॥
মোৰ কথা শুনা আই! নালাগে ওলাব
যাবলই কলইকো,-থাকাঁছোঁ ঘৰত
আজি ৰাতি,-চোৱাঁ আৰু, কাইলই পুঁৱা
কয়নে নকয় কথা তেওঁ মৰমত॥
“স্বামী মোৰ গুৰু বাই! স্বোৱামী দেৱতা,
তিৰুতাৰ স্বামী ধন স্বামী অলঙ্কাৰ,
জানো মই সকলোটি, স্বামীৰে কাৰণে
তিয়াগিম আজি মই স্বার্থ আপোনাৰ
