“এনেকুৱা ভাবান্তৰ কিয় হল, নাথ?
কি দোষত দোষী মই! কিয় অকস্মাত
পিশাচী, সাপিনী বুলি গালি পাৰা মোক?
কলঙ্কিনী বুলি শেল মাৰিলা হিয়াত।
অত দিন হল হায়! কোনো দিনে মোক
পাই কোৱা এনে কথা তুমি, প্ৰাণনাথ॥
কেনে কলঙ্কত মই আজি কলঙ্কিণী?
কেনুৱা দোষত মোক ত্যজিছা হঠাত।
জ্ঞান বিশ্বাসত, নাথ, নাই কৰা দোষ,
নাই কৰা কোনো পাপ, কলঙ্কিত কাম।
এনুৱা নিৰ্দ্দয় তুমি কিয় হলা আজি?
কোৱা প্ৰাণনাথ! “মোৰ জ্বলিছে পৰাণ॥”
“কোন তোৰ প্ৰাণনাথ, কুল কলঙ্কিনি?”
কঠোৰ মাতেৰে চাই বুলিলে ৰজাই,
“যি দহিলি, সেয়ে হল আৰু নুুপুৰিবি
হৃদয়ৰ বন মোৰ অগনি জ্বলাই॥
যি কৰিলি, সেয়ে হল, আৰু কলঙ্কিত
নকৰিবি দেহা মোৰ বুলি প্ৰাণনাথ, ।
পিশাচীৰ মুখে শুনি তেনুৱা শবদ,
ক্রোধ অগ্নি জ্বলে মোৰ তাপিত হিয়াত॥”
“কি কৰিলোঁ প্ৰাণ নাথ?” শোধে কান্দি কান্দি
সৰলতা ভৰা হায়। আজলী কুঁৱৰী।
“তুমি মোৰ প্ৰাণ পতি, হৃদয়—দেৱতা,
নুবুলি তোমাক নাথ’ থাকো কেনে কৰি?
