এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৬
কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।
চুবুৰীয়া, পেহী, মাহী, চিনাকী ৰঘুৱে
(হল আজি বহু দিন!) তাক পাহৰিলে।
হিয়াৰ মাজত কিন্তু, আছে দাইতিৰ
তাৰ সেই ছবি অঁকা, নাযায় ঘহিলে॥
সুঁৱৰি লাহৰী মুখ পোৰ নাতিনীৰ
বুৰী মাকে কান্দে হায়! এনুৱা কালত!
পুতেকৰ শোকে কান্দে অভাগিনী মাকে,
চকুত চকুলো টুকি শোক-বিষাদত॥
এনে সময়তে বহি চৰাৰ মাজত
শোকে দুখে খঙ্গে ৰজা জৰ্জৰিত হই,
দাৰুণ ক্ৰোধত আৰু শোক সন্তাপত
বুলিব ধৰিলে চাই কোটোৱাললই
মন্ত্ৰীৰ পুতেক নন্দ, বিশ্বাস ঘাতক,
“নৰাধম, পাপ মতি গইছে তীৰ্থত।
উলটিছে জানো, যাছোঁ বিচাৰি তহঁতে,
যতে পাৱ কাটি তাক পেলাবি বাটত॥
দেখিবি নোৱাৰে যাতে সোমাব ৰাজ্যত
জীয়াই থাকোতে ইষ্ট! পাপ মুখ তাৰ
নেদেখোঁ চকুৰে ফেন; যেনে তেনে কৰি
বধিবই লাগে তাক, কুলৰ এঙ্গাৰ॥"
এই বুলি আৰু কিবা কলে মনে মনে,
কোটোৱাল সব হল ৰজাত বিদায়।
ৰজাও সোমাই গল শোৱনী কোঠাত,
বুলিব ধৰিলে ক্ৰোধে কুৱৰীক চাই॥
