পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/৪৬

৩২

কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।

কোনে নিলে, থলে কত? এই দৰে ভাবি
বিচাৰিলে, গাৰু আৰু তুলিৰ তলত।
নাপালে, নােলালে চিঠি,—কলে কুঁৱৰীয়ে,
“চিঠি খনি চুৰকৰি নিলে কোনােবাই।
নতু থলোঁ কৰবাত,—কিন্তু পাহৰিলোঁ,
বিচাৰি নাপাওঁ দেখোঁ! কতো সখি! নাই।
যদি কোনােবাই পালে, বৰ বেয়া হল।
গােপনীয় কথা, সখি! তেনেই ওলাল!
থলে যদি কৰবাত, পাহৰিহে আছোঁ,
তেনে একো কথা নাই—সেয়ে হলে ভাল।
“থলা, সখি! কৰবাত, পাহৰিলা তুমি,
পাছে বিচাৰিলে পাবা গােলাপীয়ে কয়,
নাই পােৱা কোনোবাই আছে চিঠি খনি
ইয়াতেই কেনিবাদি, নকৰিবা ভয়।
কিন্তু সখি! পুনু মােক চিঠি লিখি দিয়াঁ
মানুহ নাপাম পাছে, আজি দিন গলে
চিঠি দিবলই আৰু; আজি যাব গই
সকলোটী খাই বই, পৰেকীয়া হলে।
সখীৰ কথাটী শুনি, পুনু কুৱৰীয়ে
লিখিলে এখনি চিঠি সেই একে কথা
লৰালৰি কৰি, সেই একেই দৰেই,
একে ভাব, একেদৰে পদ্য সুতে গঁথা।
চিঠি লিখা অন্তহল, শুধিলে কুঁৱৰী
নামটী তােমাৰ সখি! দিমনে নিদিম