এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩১
চতুর্থ সর্গ।
শোক সাগৰত মোৰ বুৰিলে হৃদয়,
অনন্ত, অপাৰ, হায়! নাপাওঁ তৰণী!
এই দৰে নীলাম্বৰে (কমতা ৰজাই)
দুখে শােকে কত ভাবি অপােন মনত,
শােৱনী-কোঠাৰ পৰা আহিলে ওলাই
অথিৰ-অবিৰ হই মনৰ দুখত।
এনেতে আহিল সখী (গােলাপী আইতী)
জগালেহি কুৱাৰীক ধীৰে ধীৰে কই,
সাৰ পাই কুৱৰীয়ে চালে চকু মেলি,
উঠিলে সখীক দেখি হৰষিত হই।
“অত বেলি লই শুলা” কয় গােলাপীয়ে,
“কিয়, সখি! আজি তুমি? শুলে বেলিকই
নালাগেনে গাটী বেয়া? মােৰ হলে, সছা,
“লাগে দেখোঁ বৰ বেয়া গা বেয়া হয়।”
“এৰা সখি! আন দিন উথোঁ সােনকালে,
মধুৰ মিচিকি হাঁহি কুৱৰীয়ে কয়,
“লাগে মােৰৰ গাটো বেয়া, বেলি কৰি শুলে
ৰাই জাই লাগে দেখো, জ্বৰ-জ্বৰ হয়!
কিন্তু, সধি! যােৱা ৰাতি বহু পৰলকে
সাৰেৰে আছিলোঁ মই টোপনী গলত
মহাৰাজ, চিঠিখনি লিখিলো তােমাৰ।”
এই বুলি চালে ৰাণী ৰিহাৰ আগত।
ৰিহাৰ আগত চাই হল আচৰিত,
নাই তাত চিঠি খনি, ৰাণীয়ে মনত
