এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৮
কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।
দিঙ্গি ওপছাই কত পিন্ধে মনি বিৰি,
কানলতি-চিঙ্গা কেৰু দুখনী কাণত।
মুগা, পাট, শিংখাপৰ নতুন মেখেলা
উলহ-মালহ কৰি পিন্ধে আনন্দত।
এই বয়সতে হায়! দেখিলো বহুত,
বহু ৰূপহীয়ে মুখ চাই দপােনত
তিনি ভেঙ্গুৰিয়া কৰি ভাঙ্গে পেঁছ টাৰি,
আটক-ধুণীয়া কৰি উলাহ মনত।
(নোহে কিন্তু কুভাবেৰে। ই ঘৰে সিঘৰে
দেখিলাে গাভৰু বহু—মুখ সুন্দৰীৰ।
সিলােকো ৰূপহী সঁছা, লাৱণ্যেৰ ভৰা,
তুলনা একোতে কিন্তু নহয় ৰাণীৰ।
ৰাণীৰ অতুল ৰূপ স্বৰ্গীয় সৌন্দৰ্য্য,
ৰজাই আছিল বহু বেলিলকে চাই,
ৰিহাৰ আগত পাছে দেখিলে গাঁথিটী,
কিনো আছে বুলি তেওঁ চালে মােকোলাই
মােকোলালে ৰিহা-গাঁথি পৰিলে ওলাই
চিঠি খনি (কুঁৱৰীয়ে কালি ৰাতি লিখা);
পঢ়ি চালে আদি অন্ত, ক’লে মনে মনে,
“শেষ হল আজি মােৰ হৃদয়ৰ আশা।
উস!—
পৰাণতো বেছি বুলি যাক ভাবিছিলোঁ”
দুখে হুমণীয়া কাঢ়ি ভাবিলে ৰজাই,
“তাৰে কি এনুৱা ভাব? এনুৱা স্বভাৱ?
