এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২২
কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।
তিল মাত্ৰো নাই সুখ খাওঁতে-শােওেঁত,
অমৃততো নাই ৰুচি,—নালাগে যে ভাল।
কিন্তু নাথ! এটী কথা,—যেই দিনা তুমি
এৰি গলা দুৰ্ভাগীক অকলে অকলে;
সি দিনা অৱধি হায়। গোটেই জগতে
শতৰুৰ দৰে মােক হিংসিছে বিৰলে॥
চন্দ্ৰ বােলে সুধাকৰ, চন্দ্ৰৰ কিৰণ
সুশীতল বুলি দেখাে জগতেই কয়—
কিন্তু সেই জোনে আজি দিছে নানা দুখ
ছল পাই, প্ৰাণনাথ! দহিছে হৃদয়!
জগতৰ চকু সূৰ্য্য,—গােটেই জগত
সূৰুযে পােহৰ কৰে; কিন্তু মােৰ হিয়া
ঘোৰ এন্ধাৰেৰে ভৰা; সিদিনা অৱধি
অলপো পােহৰ হায়! দেখা নাইবিয়া।
বসন্ত কালত নাথ! দুৰন্ত ঋতুত
কুউ কুউ কৰি কুলি কৰে উপহাস
হাঁহি মনে চাই মােক,—জ্বলিছে পৰাণ।
নেদেখোঁ উপায়! হলো আশাত নিৰাশ।
দক্ষিন ফালৰ পৰা বলিছে মলয়া
ৰিব্, ৰিব্ কৰে, লই সুগন্ধ ফুলৰ।
দিছে শান্তি সুধা ঢালি কাৰৰ অন্তৰত,
কিন্তু হলাহলে মোৰ দহিছে অন্তৰ।
মুঠতেই কওঁ নাথ! আপদ কালত
ঔৱে খজুৱায় মােৰ অভাগীৰ গলা।
