এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২১
কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।
বিৰহৰ জুয়ে তাক নোৱাৰে দহিব,
সি কাৰণে তুমি একা সঁতাপ নেপােৱা।
ভাবা বা ভাবা মােক, পােৱা বা নোপােৱা
বিৰহৰ তাপ তুমি শিল হৃদয়ত,
সি কথা নালাগে মােক। কিন্তু মই নাথ!
তােমাকে নিতউ পূজা কৰিছোঁ মনত।
তুমি আকশৰ জোন মই যে চাকই,
চাকইক জোনে ভাল প'ক বা নপক,
চিৰকাল চায়েতো অন্তৰে সইতে
ভাল পাব তেওকেই (আকাশী জোনক)।
কোনাে কোনাে লােকে, সছা, কওঁতেও কয়,
চকুৰ আঁতৰ হ'লে মনৰাে আঁতৰ,
কিন্তু প্ৰাণ নাথ! তুমি জানিবা নিশ্চয়,
সি কথা যি কয়, তাৰ নিৰ্ব্বোধ অন্তৰ।
যদি সেয়ে হয় নাথ! আছাতাে আঁতৰি
দাসীৰ চকুৰ পৰা আজি অত দিনে
নাই হােৱা কিয় তেনে মনৰো আঁতৰ?
কিয় আনে সোঁৱৰণী সঘনে সঘনে?
মানস ফলিৰ পৰা কি কাৰণে নাথ!
নুগুছে তােমাৰ ছবি পট মনোহৰ?
কিয় কান্দে মন প্ৰাণ সুৱৰি তােমাক,
জ্বলে কিয় দিন নিশা জুই বিৰহৰ
যতে থাকা ত'তে থাকা যিমানে আঁতৰি,
নােৱাৰোঁ একোতে মই তােমাক ভূলিব;—
