এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০০
বিৰহিণী বিলাপ কাব্য।
সংসাৰৰ ভাল পোৱা
আত্মাৰ লগত গঁথা
আত্মা সতে থাকে প্ৰেম, আত্মা প্ৰেমময়।
যোৱাঁ সোন! যোৱা তুমি,
ভাই ভনী দুয়োটীয়ে
থাকিবা অনন্ত কাল অনন্ত সুখত।
আলাই-আথানি মাথোঁ
নকৰিবা সুৰেনক,
তুলি ল’বা সোনটিক বুকুৰ মাজত!
চিৰ প্ৰেমে চিৰ সুখে
থাকাঁ, সোন! স্বৰগত,
তোমাৰ কাৰণে আমি নাকান্দো মনত।
এয়েই মাথোন দুখ
থাকিল আমাৰ, ভাই।
ভনিটী আছিল, হ’লো দুটী সংসাৰত।
সংসাৰ কৰ্ম্মৰ ক্ষেত্ৰ,
কৰ্ম্ম মাথোঁ মূল মন্ত্ৰ,
প্ৰাৰম্ভতে সি কৰ্ম্মৰ (লিখা কপালত!)
চিগিলে এখনি হাত,
অকালত বজ্ৰপাত!
নিসহায় দুটী ভাই ব্ৰহ্মাণ্ড-মাজত!!
হৃদয়ৰ যত আশা
