পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/২৬

১২

কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।

নাই জাতি, নাই কুল, নাই ভালবেয়া
নাই তাত সৰু বৰ জ্ঞান হিতাহিত।
যদি সেয়ে হয় সখি! কিয় নাকান্দিম?
নন্দক সুঁৱৰি কিয় নহম অধীৰ?
কিয়নো এৰিম আশা? কিয় অকালত
ভাঙ্গিম স্নেহৰ মােৰ সুখৰ মন্দিৰ?
কাব্য কবিতাৰ কথা যদি সঁছা হয়,
কিয়নো নাপাম মই স্বোৱামী নন্দক?
কি কৰিব জাতি কুলে? পাৰিবনে সখি!
বাধা দিব কিবাৰূপে প্ৰকৃত প্ৰেমক”?
“নকৰাঁ বিশ্বাস সখি! কাব্য কবিতাক”
সুৱলা মধুৰ সুৰে কুঁৱৰীয়ে কয়,
“কবি যে বলিয়া হায়, বলিয়ালি ভৰা
হিয়া তাৰ, তাৰ কথা কোনেনো বা লয়?
মিছাৰ ভঁড়াল কবি, মিছা মিছি কই
আকে কত ছবি সখি! কৰি মনােহৰ,
এনুৱা সৌন্দৰ্য্য দিয়ে, নােপােৱা বিচাৰি
যেনেকুৱা শোভা হায়! ক'তাে জগতৰ।
যেনুৱা প্ৰকৃত ৰূপ, তেনে শত গুণ
বঢ়াই যে আঁকে কবি মােহকৰী ছবি।
তেনুৱা ছবিত তুমি কিয় ভুলা সখি?
কবি যে বলিয়া হায়! মিছলীয়া কবি—
বৰ্ণাব এনুৱা সুখ, অমৰা পুৰতো
নাই যিটো ক'তো; সখি! কবি মিছলীয়া!—