পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/২২

৮

কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।

ক’বলই লাগে লাজ, হৃদয়ৰ পৰা
নন্দৰ ছবিটী মোৰ আঁতৰি নাযায়।
কিনো যে মোহণী মাৰ মোহিলে নন্দই,—
নোৱাৰোঁ বণিব, সখি! কতনো যতন
কৰিছোঁ ৰাতিয়ে দিনে তেওঁক ভূলিব,
নোৱাৰি ভূলিব,—ভূলি, নাথাকে জীৱন"।
এই বুলি টোপাটোপে টুকিলে চকুলো
দুখেশোকে গোলাপীয়ে হুমুনীয়া কাঢ়ি।
ৰাণীৰ কোমল হিয়া,—সখীৰ দুখত
বিষযাদে পৰিল ভৰি, শুনি কথা সাৰি।
 বিষাদ মনেৰে তেও ক'লে গোলাপীক,—
"কিয় কান্দা সখি? তুমি দুখ নকৰিবা
নকলোঁ তোমাক মই সেই দিনা খনে,—
পাহৰাঁ তেওঁক তুমি আৰু নাভাবিবা।
নন্দ যে বামুণ, সখি! মন্ত্ৰীৰ পুতেক,
অতুল ঐশ্বৰ্য্যে-ভৰা, তুমি শুদিৰনী,—
বিশেষত ধনহীনা; পাবা কেনে কই
তাক তুমি? কিয় সখি! এনুৱা ভাবনী?
তুমি যে বাওনা সখি! কিয় আশা কৰা
ধৰিব’ আকাশী জোন? লেঙ্গেৰা যে ভৰি,
পৰ্ব্বত লঙ্ঘিব তুমি খোজা কেনেকই?
মিছাতে দুৰাশা এনে কিয় থাকা কৰি?
প্ৰণয় পৰমধন, স্বজাতীয়ে স’তে
যদি হয়,—নতু সখি! বিহ হলাহল!