পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১৮৯

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩
প্ৰথম সৰ্গ।

 ‘পুৰুষ জনম’ পালে
 পুৰুষ নিৰ্দ্দয়?

 এয়েকি তেঁওৰ কাম

 চুৰ কৰি মন প্ৰাণ,
 মিছা-মিছি প্ৰণয়ৰ চিন দেখুৱাই
 অৱশেষে ৰমণীক দিব উটুৱাই,

 বিৰহৰ সাগৰত

 নৈশ বিৰাজে যত,
 হয় য'ত জলা-কলা ৰমণী হৃদয়?

 জানিলো আজিহে সখি! পুৰুষ নিৰ্দ্দয়॥
⸺·×·⸺
(ঢ)

সখি ঐ।
 আছিল যি হিয়া মােৰ, ইন্দ্ৰৰ নন্দন বন,
 নিতে হাঁহিছিল,
 মউসনা ভাল পােয় মন্দাকিনী নই, সখি!
 ধীৰে বলিছিল॥

 ভাগিল হৃদয় সেই,

 শুকাল প্ৰেমৰ নই,
 ‘আকাশ কুসুম’ সখি! সৰি সৰি গ’ল!
 কোৱাঁ সখি! কোৱাঁ মােৰ কিহত কিবাটো হ’ল?