পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১৮৬

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০
বিৰহিণী বিলাপ কাব্য।

ইনালো বীনালো
আউলী-বাউলী হই॥

হাত দি মুৰত শপত কৰিলে,

সাদৰে মােলই চাই,—
কিন্তু কোৱাঁ সখি! কিয়নো পুৰুষে
শপত পাহৰি যায়?

বাটলৈ চাওঁতে হিয়া বিয়াকুল

পালেহি বসন্ত কাল;
কুউ কুউ কৰি কুলিয়ে মাতিছে,
উৰিছে পখিলা হাল॥

গুজৰে ভোমোৰা, বলিছে মলয়া,

হাঁহিছে প্ৰকৃতি সতী;
এনুৱা কালত কোনে ধৰি ৰাখে

মােৰ পৰাণৰ পতি?
⸺·×·⸺
(ট)

সখি ঐ।
 কিৰূপে সহিম মই
 বিৰহ বিকাৰ?
 জীবন মৰণ মােৰ দুয়োটা শঙ্কট হ’ল,