পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১৬

তেনে, সেই ঠাই কৰিছে বিৰাজ মাথোঁ
তোমাৰ কাষতে —তযু পদৰ ইয়াত।
কবিৰ ঈশ্বৰী তুমি,—কবিৰ জননী,-
শোকাকুল হিয়া যেৱে অভগা কবিৰ
কান্দে বিয়াকুল হই,—তুমি সি কালত
ঢালি দিয়া শাস্তিপানী,—শোকভৰা হিয়া
হয় পুন শান্তি ভৰা,—শান্তিৰ নিজৰা।
 শান্তিৰ ঝৰণা দেবি। তোমাৰ কৰুণা
কুল্ কুল্ কুল্ কৰি বয় চিৰকাল;
অনন্ত অক্ষয় তাৰ শান্তি ৰূপী পানী
তাপিত নৰক কৰে শাত মন প্ৰাণ।
চেপিছে সঘনে টেটু দাসত্বৰ দোলে,
সতিনীৰ পুত্ৰ বুলি নাচায় কমলা
চকুমেলি মোক, মাতৃ!—জ্বলিছে হিয়াত
“দৰিদ্ৰ-দুখৰ জুই,"—বিৰহ-অগনি।
ভাই ভনী বান্ধৱৰ,—চেনেহী মাতৰ;
কি ৰাতি, কি দিন, হায়! নাপাওঁ তৰণী।
কৰুণা চকুৰে মাতৃ! চোৱাঁ চকুমেলি
দীনহীন প্ৰবাসীক, অযোগ্য পুত্ৰক।
দিয়াঁ ঢালি কৃপা কৰি শান্তি ৰূপী পানী
তাপিত হিয়াত মোৰ,--জ্বলে যি ঠাইত
দুখ শোক ধিকাৰৰ দাৰুণ অগনি।
 বিতৰাঁ কৰুণা, আই! লওঁ নুমুৱাই
অন্তৰৰ জ্বলা জুই- ভুলি দুখ শোক