কান্দিলেও আৰু তুমি নেদেখিবা মোক
এই জগতত হায়।-হইছে অৱশ
মন, প্ৰাণ, দেহা ক্ৰমে, মুখনি নীল।
খন্তেকৰ পাছে প্ৰিয়ে। প্ৰাণ পখী যাব।
দেহা-সজা এৰি থই, তুমি না-কা-ন্দি-বা।
শুকাইছে ঘনে ঘনে মুখ থনি মোৰ।
দিয়াছে এটোপা পাণী শোক নকৰিবা?
এই বুলি চকুন্দুৰী মুদিলে ৰজাই।*
কুৰীয়ে দিলে আনি পাণী একজলী;
পণী খাবলই কিন্তু নেমেলিলে মুখ।
নাচালে ৰাণীক আৰু তেওঁ চকু মেলি।
পলালে ৰজাৰ প্ৰাণ দেহা এৰি থই,
কান্দিব ধৰিলে ৰাণী (মনৰ বেগত
আঁকোৱালি ধৰি মৃত দেহ। ঘোৰামীৰ
ইনাই বীনাই হায়। দাৰুণ শোকত।
“উঠা উঠা প্ৰাণনাথ! এবাৰ সম্ভাষ। ক
চকুমেলি চোৱাহে এবাৰ।
তোমাৰ প্ৰেয়সী আজি, কালে অভাগী কুৰী
চৰণত ধৰিহে তোৰ।
গেইট চাহাবৰ মতে
Nilambar was taken prisoner and it was intended to arry him to Gour, but on the way he made his escape and was never heard of again.
Gait'. "History of Assan" page 48.
