এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩২
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
তুমিও সিৰূপে আজি আছি সমৰত,
হেকৰাই যৱনক ধংশিলা কু বৰি!
ফৰাচীৰ ইতিহাস থাকে যত দিন,
থাকিব সিমান দিন নাম জোৱানৰ;
আসামত যত দিন থাকে অসমীয়া,
থাকিব উলি যশ তোমাৰো নামৰ!
ৰাণীৰ ৰজা দেখি, পলালে যৱন,
বিচাৰি বিচাৰি পালে ৰাণীয়ে ৰজাক
কিন্তু যেনে অৱস্থাত দেখিলে তেওক,
কান্দে ৰাণী ভুকুৱাই আপোন-হিয়াক!
হায়া হায়া প্ৰানাথ! এয়েকি অছিল
ভাগ্যত তোমাৰ? হৃষ্ট মেলেছ ঘনে
কৰিলে অক্ষতবিক্ষত শৰীৰ তোমাৰ!
কৰিলে৷ মিছাতে নেকি অত চেষ্টা তেনে?
তোমাৰ কাৰণে নাথ! প্ৰাণভৰ এৰি,
যৱন সেনাক বহু নাশিলো যুদ্ধত;
কিন্তু হায়া কান্দে প্ৰাণ, দেখিলে তোমাৰ
অমানুফি অত্যাচাৰ শক্ৰৰ হাতত!
এই বুলি শোকে ৰাণী কামিল্লব’ ধৰিলে,
ঠোকা-ঠোকি কই মাডি বুলিলে ৰজাই,
“ব্ৰহ্মৰধি মই প্ৰিয়ে! সি মহাপাপত
যটিলে এনুৱা মোৰ , উস! প্ৰাণ বাঙ্গ!
নাকান্দিবা৷ তুমি প্ৰিয়ে! নকৰিবা শোক,
