এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৪
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
পেৰোৱাই মা দোলা কলে দুৱৰীয়ে,
নাই পোৱা দেখা হলে মই ‘বেগমক;
আহিছে বহুত দোলা লগত তেওঁৰ,
আজ্ঞা পালে আনোগই শীঘ্ৰে সিলোকক!
“যোৱা তুমি আনাগই শীঘ্ৰে বেগম
দুৱৰীক চাই পাছে বুলিলে কুঁৱৰী!
অনুমতি দিলে ৰজা ৰানীৰ কথাতে;
নিবলই বেগমক আহিল দুৱৰী!
আনন্দ মনত গ'ল কুঁৱৰী সোমাই,
পমিলী বুৰীক মাতি ক'লে উলাহত;
“আহিছে ‘বেগম’ বাই! পাবহি এতিয়া,
বহুত মানুহে স’তে আছে দুৱাৰত!”
তামুলী চ’ৰাত গই পা! ধাৰি কঠা,
দলিহা, বানত আদি বহাৰ সজুলী!
এই সাজ এৰি তুমি পিন্ধা আন সাজ,
বেলি নকৰিবা বাই বান্ধ! চুলি-টুলি!”
ধুন-পেচ আৰু আই! লাগিছে কেলেই!
নহও গাভৰু আমি! এই সাজে হব!
তোমাৰ বয়স আছে তুমি পিন্ধাগই
ভাল সাজ অলঙ্কাৰ তেতিয়া বাব!”
বুৰী হলে নেকি বাই! কলে কুঁৱৰীয়ে,
“ভালই সাজ পাৰ নাপায় পিন্ধিব?
খোঁপা মাথোঁ বান্ধে নেকি গাভৰু কালত!
বুৰীৰ বুলিলে চুলি মুকলি থাকি!
