এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৪
কমতাপুৰধ্বংস কাব্য।
“বীৰ পুৰুষৰ ৰীতি নহয় এনুৱা
জামালৰ ফালে চাই মন্ত্ৰীয়ে বুলিলে
“শতুৰুক আশ দিয়া নহয় যুগুত
উপহাস সকলোৱে কৰিব মিতিলে!
আশঙ্কা মনত তুমি নকৰাঁ জামাল!
কমতা সেনাই আৰু যুজিব কিমান!
লাহে লাহে বৰ ভয় পাইছে সিহঁতে
এদিন পলাই যাব, চোৱাছোঁ প্ৰমাণ! •
পলাব এদিন সবে ৰজাক তিয়াগি,
ৰাজ্য এৰি যাৰ গুছি আন দেশলই;
পৰিব এদিন ৰজ! আমাৰ হাতত
নালাগে মিতিব ব’লা যুদ্ধ কৰাঁগই!”
"কাফেৰ! যুদ্ধৰে কথা মাথোঁ থাক কই,
মিতাবৰ কথা ক’লে নোখোজ মিতাব;
তোৰ-ইচ্ছা মাথোঁ তোৰ স্বাৰ্থ পূৰাবৰ,
নতু অকালত হায় আমাক মৰাব!
অভিসন্ধি তোৰ দুষ্ট! পাৰিছো বুজিব,
কিন্তু তেঙ্গৰালী তোৰ নাথাটে আমাত
যি ৰূপে লগালি যুধ, আজিও সিদৰে
মিতাই দে, নতু, প্ৰাণ নাথাকে দেহাত!
পৰাণৰ আশা যদি কৰহে কাফেৰ!
মিতাই দে কোনোমতে ৰজাৰ লগত!
নহ’লে, নহ’ব তোৰ কোনোমতে ৰক্ষা
মৰিবি নিশ্চম আজি মোৰ ওচৰত!
