এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১২
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
আৰু কইছিলে, বোলে সকলো প্ৰজাই
ৰজাৰ বিপক্ষ হই, পঠাইছে মোক
কবলই নবাবক কমতা বাসীয়ে
সহিব ৰাতিয়ে দিনে আৰু কত দুখ!
কমতা পোৱা মাত্ৰকে ফউজে আমাৰ,
কইছিলে মী, বোলে, সকলো প্ৰজাই
ত্যজিব আপোন ৰজা, নকৰে কদাপি
আমাৰ বিপক্ষে যুদ্ধ, কৰিব সহায়!
কিন্তু চোৱা সেনাপতি! ভাবাচ্ছে! এতিয়া,
সকলে কমতাবাসী লই তৰোৱাল,
অতুল বীৰত্ব আৰু সাহসে সইতে,
কৰিছে আমাৰে যুজ আজি অতকাল!
এই বাৰ (১২) বচৰত জানিব পাৰিলে!
প্ৰজাই মন্ত্ৰীক দিয়া নাই পঠিয়াই;
আপোনাৰ স্বাৰ্থ মাথোঁ পূৰাবৰ মনে,
মিছাতে আমাক দুষ্টে আনিলে ভূলাই!
পঠিয়াই দিছে মোক সকলো প্ৰজাই,
এই বুলি কোৱাতেহে পঠালে আমাক
নবাবে, নহলে, তেও নপঠালে হয়,
কেতিয়াও কমোত যৱন সেনাক!
যি হবৰ হই গল; অত যুদ্ধ হ'ল,
এতিয়া মন্ত্ৰীক কোৱা, মিতাই দিয়ক
যেনে তেনে উপায়েৰে, ভালেৰে বুজাই
কমত ৰজাৰে সতে আমাৰ সৈন্যক!
