পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১২২

১০৮

কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।

পলাইছে শত্ৰুসেনা তিষ্ঠিব নোৱাৰি;
নাই পৰা আজি মই একো বিপদত।
কিন্তু প্ৰকৃততে তুমি অকাৰ্য্য কৰিলা,
ঘৰুৱা দ্বন্দত মাতি শত্ৰুক আনিলা;
দেশ-দ্ৰোহ মহাপাপ কৰি আচৰণ,
কলঙ্কিত কৰি ল’লা পবিত্ৰ জীৱন।
যাৰ খাই হ’লা তুমি দাঙ্গৰ দীঘল,
কোমল কোলাত যাৰ হ’লা অত বৰ,
তেনুৱা জন্মভূমিৰ চিন্তিলা অহিত?
এয়ে কি তোমাৰ মন্ত্ৰী! চিন ধৰমৰ?
নাভাবিবা মন্ত্ৰী! তুমি মই ভয় পাই
কইছো ইদৰে আজি; মোৰ শঙ্কা নাই;
নাই ভয়, নাই চিন্তা, থাকোতে জীৱন
কমতা কৰিব জয় নোৱাৰে যৱন।
মোৰ দোষতে যে তুমি শক্ৰক মাতিলা;
জনম ভূমিৰ হিয়া শেলেৰে বিন্ধিলা।
সি কাৰণ মাথোঁ মন্ত্ৰী। পাইছোঁ বেজাৰ,
মোৰ দোষতেই কিয় দুখ কমতাৰ?
নোদোষিবা ৰজা! মোক; ৰজাৰ দোষত
ৰাজ্য নাশ, অমঙ্গল ঘটেই ৰাজ্যত।
উলুৰ লগত পোৰে জুটুলা বগৰি;
কি হ’ব এতিয়া আৰু নিয়ায় বিচাৰি?”
“বিধতাৰ ভূল মন্ত্ৰী। যদি সেয়ে হয়,
ধীৰেৰে মন্ত্ৰীক চাই নীলাম্বৰে কয়,