এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০৪
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
সাজি পাৰি সৈন্য সেনা সবে সাজু হ'ল
বুলিব ধৰিলে ৰজা উৎসাহ মনত:
“কমতাৰ সৈন্য সেনা! কমতাৰ আশা!
সাজু হোৱা সবে, লাগে যুদ্ধ দিবগই
গৌৰীয়া সেনাৰ স’তে; পাপীষ্ঠ যৱনে
আহিছে ৰাজ্যৰ লক্ষ্মী হৰি নিবলই!
অকালত উঠে আজি কলীয়া দাৱৰ!
বীৰ বেশে কমতাত পাপীষ্ঠ যৱন!—
মনত বাসনা জানো, পৰাজয় কৰি
কমতা সেনাক, হৰে স্বাধীনতা ধন!
সাজু হোৱা, সৈন্য সেনা। নতু, জন্মভূমি
মাতৃ সম কমতাক লুঠিব যৱনে!
পুত্ৰ সম তোমালোকে কি কৰি সহিবা
মাতৃৰ কেলেশ? হায়! হৃদয়ে স’বনে?
হেৰুৱাই স্বাধীনতা, দাস যৱনৰ
হ’বলই নেকি হায়। কাৰো ইচ্ছা যায়?
স্বৰ্গাদপি গৰীয়সী জনম ভূমিক,
মাতৃসম কমতাক শোকত বুৰাই?
সৈন্য সেনা সবে চাই বুলিলে ৰজাক,
বীৰোচিত সুৰে কৰি গভীৰ গৰ্জ্জন:—
স্বাধীনতা মহাৰত্ন, তেনে ৰতনক
পাৰেকি শক্ৰৱে নিব থাকোতে জীবন?
কমতাবাসীৰ নাম থাকে যত বেলি,
যেতিয়ালইকে প্ৰাণ থাকিৰ আমাৰ,
