পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১১৪

১০০

কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।

আনে যদি মৰা শুনোঁ, সহে কি হৃদয়?
কিম্বা, তুমিনেকি মন্ত্ৰি! হলা বিভীষণ?
ত্ৰেতাযুগে যি কৰিলে ধ্বংশ জ্ঞাতীবােৰ
সংহৰিলে নিজ বংশ; পুত্ৰ আপােনাৰ,
লঙ্কাৰ অতুল শােভা অমিয়া-মধুৰ।
আহা! প্ৰাণ উঠে জ্বলি ভাবিলে সি কথা,
জাতী-দ্ৰোহী বিভিষণে ছল বুদ্ধি কই
সংহৰিলে জ্ঞাতী, বন্ধু লঙ্কা নগৰৰ;
তুমিও কি দেশদ্ৰোহী হলা তেনেকই?
বিভীষণ ধৰ্ম্মী হেননা, কয় সকলােৱে,
জ্ঞাতী হিংসা কেনে ধৰ্ম্ম বুজোঁ কেনেকই?
যদিও বা ধৰ্ম্ম হায়! কিবা আছে কাম?
নৰ'ল জ্ঞাতীয়ে যদি ধৰ্ম্মনাে কেলেই?
তেনেকুৱা লাখ ধৰ্ম্ম পাৰি তিয়াগিব,
জাতীৰ নিমিত্তে, যদি জ্ঞাতী ভালে ৰয়,—
লাখ ধৰ্ম্ম তেনেকুৱা পাৰি এৰি দিব,
দেশৰ মঙ্গল যদি ঘটে কিবা কই।
নালাগে তেনুৱা ধৰ্ম্ম যি ধৰ্ম্ম কৰিলে
জ্ঞাতী বন্ধু পায় নাশ, দেশ আপােনাৰ?
তেনুৱা ধৰম কৰি কিবা হব লাভ?
জ্বলে মাথোঁ পাছে হায়! অগণি হিয়াৰ।
কোৰােধত ভাহি জ্ঞাতী-দ্ৰোহী বিভীষণে
কৰালে সবংশে নাশ বংশ আপােনাৰ;
কিন্তু, কিবা পালে লাভ? পাছে সন্তাপত,