পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১১৩

৯৯

দশম সৰ্গ।

বেলি নকৰিবা আৰু কৰা সােনকাল।"
নবাবৰ কথা মতে পিন্ধি যুক্ত সাজ
ফউজে সইতে শীঘ্ৰে ওলাল জামাল!
বান্ধি বান্ধি ল’লে জাঠি, পছা, ধেনুকাঁৰ
চক্ মক্ কৰি জ্বলি থকা তৰােৱাল!
মন্ত্ৰীয়ে সৌতে ল'লে কমতাৰ ফালে
গৌৰীয়া সেনাই খােজ ঘোৰ উৎসাহত।
হয় মন্ত্ৰি! কি কৰিলা? চৰাইয়ে যেনে
মাতি আনে কালসৰ্প অপােন বাঁহত;
গৰুড় পখীক যেনে সাপে মাতি নিয়ে
নিজৰে অনিষ্ট হেতু আপােন গাতত;
কি ভেকুলীয়ে যেনে ৰঙ্গে নিয়ে মাতি,
কাল সৰ্প নিজে থকা গভীৰ নাদত।
কি কাম কৰিলা মন্ত্ৰী! এয়ে কি তোমাৰ
সুমন্ত্ৰণা? দেশই শত্ৰুক মাতিলা? .
লাগিছে ভিতৰি হাই আপােন ঘৰত,
শতৰুক দেখুৱাই কিয় আশ দিলা?
ভায়ে-ভাৱে ঘৰতেই যদি লাগে হাই,
মৰ মৰি যত হয়, কৰিব ঘৰত!
পৰে কিন্তু আহি যদি মাৰে কোনােটীক
আনটীৰ সিটো হায়! সহে কি প্ৰাণত?
ইটে-সিটে ভায়ে-ভায়ে কৰে মৰামৰি
সি বুলি এৰি কি দিব পাৰে পৰলই?
মই যত মাৰোঁ, বাৰু মাৰিম ভাইক,