পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১১২

৯৮

কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।

তিয়াগিব আপােনাৰ খেনবংশী ৰজা।”
“কি কৰি বিশ্বাস মন্ত্ৰী! কৰিম তােমাক?
পুত্ৰ শোকে তুমি আজি আছা জৰ্জ্জৰিত?
সেই শােক বেজাৰতে জানােবা আহিছা
নিবলই সৈন্য? জানাে, ঘটে বা অহিত?”
“সত্য কৰি কওঁ মই, নবাব চাহাব।”
ধীৰে ধীৰে নবাকক মন্ত্ৰীয়ে বুলিলে,
“সকলো প্ৰজাই মােক দিছে পঠিয়াই;
নীলামৰ অত্যাচাৰে কমতা তৰিলে।
কমতা নগৰ বাসী বিয়াকুল প্ৰাণ,
সহিব কিমান আৰু? নসহে পৰাণ;
সৈন্য পঠিয়াই যদি নাৰাখা প্ৰজাক,
সকলো পলাই যাব এৰি কমতাক।”
 মন্ত্ৰীৰ কথাতে মাতি অনালে নবাবে,
জামাল সেনাপতিক ফউজেৰে স’তে।
ধীৰে ধীৰে ক'লে, "তুমি যােৱাঁহে, জামাল।
কমতাপুৰলৈ এই মন্ত্ৰীৰ লগতে।
নীলাম ৰজাই বােলে ঘােৰ উপদ্ৰৱ
কৰিছে ৰাজ্যত নিজা আপােন প্ৰজাক।
যােৱা তুমি সেনা লই, ৰাজ্য কৰি জয়
গৌৰলই ধৰি বান্ধি আনিবা ৰজাক।
কমতাৰ প্ৰজা আৰু সৈন্য সেনাদিয়ে
কৰিব তােমাক বহু সহায় জামাল!
নকৰি একো শঙ্কা, যােৱাঁ সেনা লই,