এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯০
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
প্ৰণয়ীয়ে সতে তুমি যত আছা সখি!
জীৱনৰ সাঁজ মােৰো লাগিব যেতিয়া,
তুমিয়ে সইতে পুনু হম দেখা দেখি।”
এই বুলি কুঁৱৰীয়ে টুকিলে চকুলাে,
দুহাত ফুৰাই কলে সাদৰে ৰজাই,
“নাকান্দিবা আৰু প্ৰিয়ে! বলা ঘৰলই,
শোক তাপ হৃদয়ৰ থােৱা আঁতৰাই।”
“তুমি ইষ্টদেৱ নাথ!” বুলিলে ৰানীয়ে ,
“তোমাক যেতিয়া আজি পালো ওলােটাই,
কিবা দুখ আছে আৰু বেজাৰ সন্তাপ?
সকলোটী আজি মই থলো আঁতৰাই।
মায়াৰ অধীন কিন্তু মানৱৰ হিয়া,
দুদিন থাকিলে জন্মে মায়া অন্তৰত;
যতে থাকে সেয়ে ঘৰ তেনে ভাব হয়,
জনমিছে মায়া মােৰ এই অৰন্যত।
শােক বেজাৰত টোকা নাই চকু পানী,
লাগিছে মনত বেয়া এৰি যাবলই
এই বন খনি নাথ;—সুন্দৰ নগৰ
ইয়াৰে সইতে যেন তুলনা নহয়।—
সুৱলা সুৰেৰে পখী কত গান গায়;
অপেশ্বৰী গাব নেকি পাৰে তেনে গীত?
পাৰেনে কি সেই গীতে মােহিব পৰাণ,
পখীৰ গীত কৰে যি দৰে মােহিত?
কুউ কুউ কৰি কুলি মিঠা গীত গায়,
