স্বীকাৰ কৰি বিশুদ্ধ সত্ব মূৰ্ত্তিয়ে অখণ্ড জ্ঞান বল বীৰ্য্যাদি শক্তিয়ে আপুনাৰ মায়ায়ে অৱতাৰ ধৰো। যদি বোলা কেতিয়া অবতাৰ ধৰা, তাত শুনা। যেখন ধৰ্ম্মৰ হানি অধৰ্ম্মৰ উদ্ভৱ হয়, তেখনে সাধুৰ ৰক্ষাৰ্থে, দুৰ্জনৰ নাশ নিমিত্তে, ধৰ্ম্ম প্ৰতিপালন পদে যুগে যুগে মঞি অবতাৰ ধৰো। যেন মাতৃয়ে পুত্ৰক লালন তাডন কৰিতেও নিৰ্দ্দয় নহে, তেমনে মঞিয়ো সাধুক ৰাখি অসাধুক নাশ কৰিতেও বৈষম্য শঙ্কা নকৰিবা। মঞি আপুনাৰ ইছাই জন্ম ধৰো। ধৰ্ম্মপালন নিমিত্তে আন লৌকিক কৰ্ম্ম কৰো; আক যি জানে, সি দেহত অভিমান এড়ি মোক পাৱে।
যদি বোলা কেমনে জন্ম কৰ্ম্মক জানিলে তোমাক পাৱে, তাক শুনা। মঞি শুদ্ধ সত্ব অবতাৰে ধৰ্ম্ম পালন কৰো। এই মোৰ পৰম কাৰুণিক জানি, ৰাগ ভয় ক্ৰোধ এড়ি মোতে একচিত্ত হুয়া, মোকে আশ্ৰয় কৰি মোক উপাসা কৰে, তেবে মোৰ প্ৰসাদে জ্ঞান ভক্তি পায়া পৰম শুদ্ধ হুয়া, অজ্ঞান ছাড়ি মোৰ সাযুজ্যক বিস্তৰ লোকে পায়াছে। হেন নুবুলিবা ইদানীকসে মোৰ ভক্তি প্ৰৱৰ্ত্তিছে। আত এমন অৰ্থ বুঝিবা, বিদ্যা অবিদ্যা উপাধিয়ে ঈশ্বৰ জীব দেখায়, ঈশ্বৰ অবিদ্যা অভাবে নিত্যশুদ্ধ। জীৱ ঈশ্বৰ প্ৰসাদে জ্ঞান পায়া অজ্ঞান এড়ি শুদ্ধ হুয়া চিদাংশে ঐক্য বুঝিবা। যদি বোলা তুমাত বিষম আছে, যাতো এক শৰণপৰকেসে আপুনাৰ স্বৰূপ দিয়া, সকামীক নেদা, আত শুনা। যি জনে মোক সকামে বা নিষ্কামে বা যেমনে ভজে, তাকো মঞি তেমনে তাৰ বাঞ্ছিত ফলদানে অনুগ্ৰহ কৰোঁ। সকামী
