“স্বদেশী বিদেশী, পণ্ডিত সকলে,
বাদ কৰিবাক চান্ত।
শ্ৰীভট্টদেৱৰ, কক্ষা লাৰিবাক,
বিচাৰি সন্ধি নাপান্ত।”
ভট্টদেৱৰ টোলত যে কেৱল আমাৰ দেশৰ ছাত্ৰই হে পঢ়ি উপাধি লৈছিল এনে নহয়, বঙ্গদেশৰ অনেক ছাত্ৰই আহি তেওঁৰ টোলত পঢ়ি উপাধি গ্ৰহণ কৰি লোকত যশস্যা লাভ কৰিছিল।
“তান মুখে পঢ়ি বেদ গীতা ভাগৱত।
পশ্চিমা সমন্তে পাইলা যশস্য। লোকত।
তেওঁ যে এজন অদ্বিতীয় পণ্ডিত হে আছিল তেনে নহয়, তেওঁ এজন পৰম ধাৰ্ম্মিক পুৰুষ আছিল। ধৰ্ম্ম-জীৱন৷ তেওঁ যেতিয়া ভাগৱত পঢ়ে তেতিয়া তাত মানুহে নতুন ৰকমৰ ৰস পায়; বাটৰ বাটৰুৱাই তেওঁৰ ভাগৱত ব্যাখ্যা শুনি ৰ-লাগি ৰৈ থাকে আৰু তেওঁৰ হৃদয় প্ৰেমৰসত পৰিপ্লুত হৈ চকুৰ পানীয়ে বাট নেদেখা হয়। তেওঁৰ হাতৰ এপাত নিৰ্ম্মালী পালে মানুহে হাততে সৰগ পোৱাদি পাইছিল৷ তেওঁৰ পদধূলী মূৰত লৈ মানুহে ধন্য মানিছিল।
“ভট্টদেৱ হাতে এক পাত নিৰ্ম্মালাক।
পালে যেন আনন্দতে পাৱে বৈকুণ্ঠক॥”
“যি থানত ভট্ট, দেৱ বসি থাকা,
পদৰেণু লোকে লৱে।
পদৰেণু লন্তে, মাটি খান্দি নেন্তে,
এক হাত খাল হোৱে॥”
তেওঁ দামোদৰ দেৱৰ আজ্ঞা মতে অন্তৰত কৈবল্য ভক্তিৰ সাধক
