দ্বাদশ অধ্যায়।
নিৰ্গুণ উপাসক সগুণ উপাসক মধ্যত কুন শ্ৰেষ্ঠ এই নিৰ্ণয় কৰিবে লাগি দ্বাদশ অধ্যায় আৰম্ভ কৰিলা। পূৰ্ব্ব অধ্যায়ৰ অন্তত নৱম দশম অধ্যায়তো ভক্তিনিষ্ঠৰ শ্ৰেষ্ঠ কহিলা। সপ্তম চতুৰ্থত জ্ঞাননিষ্ঠৰ শ্ৰেষ্ঠ কৰি কহিছা৷ এতেকে দুয়ো শ্ৰেষ্ঠ হৈলে, বিশেষ জানিবে ইছায়ে অৰ্জ্জুনে পোছন্ত, হে ভগৱন্ত! এমনে সৰ্ব্ব কৰ্ম্ম অৰ্পণা কৰি তুমাত নিষ্ঠ হুয়া যি ভক্তসবে তুমাক উপাসা কৰে, যি সবে অক্ষৰ ব্ৰহ্মক চিন্তে, দুইৰ মধ্যত কোনসব অতিশয় শ্ৰেষ্ঠ আক মোত কহা।
ভক্তসব শ্ৰেষ্ঠ বুলি ভগৱন্তে কহন্ত। মঞি পৰমেশ্বৰত মন আবেশ কৰি, মোৰ অৰ্থে কৰ্ম্ম আচৰি, পৰম শ্ৰদ্ধায় যুক্ত হুয়া, যি মোক আৰাধনা কৰে সি সব মোৰ মতে শ্ৰেষ্ঠ। যি সবে ইন্দ্ৰিয় নিয়মি সবাতে সমদৃষ্টি হুয়া বাক্য মনৰ অগোচৰ সৰ্ব্বব্যাপক অব্যক্ত অচল নিত্য ব্ৰহ্মক ধ্যান কৰে, তাৰাও মোকে পাৱে। তেবে ভক্তসব কেমনে শ্ৰেষ্ঠ হৈল তাত শুনা। অক্ষৰ উপাসকসবৰ অধিক ক্লেশ আছে। যাতে ব্ৰহ্মগতিক দেহাভিমানিসবে মহাদুষ্খে সে পাৱে। দেহত অহঙ্কাৰ থাকিতে, ব্ৰহ্মনিষ্ঠা পৰম দুৰ্ঘট। মোৰ ভক্তসব পুনু মোৰ প্ৰসাদে অনায়াসে মোক্ষ লভে, আক শুনা।
মঞি পৰমেশ্বৰত সকল কৰ্ম্ম সমৰ্পি মোৰ হুয়া মোত মন দিয়া একান্ত ভক্তিযোগে উপাস কৰে৷ এমনে মেতে নিৰন্তৰে
