নিতাৰ চকুযুৰি উজ্জ্বল হৈ উঠে।
তেওঁ পুনৰ কয়,—“এতিয়া মাথোন পাছপ'ৰ্ট, ভিছাৰ লেঠা, আৰু ইনিছিয়েলি অলপ টকাৰ প্ৰয়োজন।”
টকাৰ প্ৰয়োজন? নিতাই সিদিনা ৰাতি তাইৰ বিয়ালৈ বুলি দেউতাকে সাঁচি থোৱা টকাৰ একাউণ্টটো উলিয়াই চায়। আৰু এদিন তাইৰ দেহ আৰু মনৰ সকলো একাউণ্ট শূন্য কৰি প্ৰশান্ত চৌধুৰী বোলা মানুহজন বতাহৰ সৈতে মিলি যায়।
ভৰলুমুখৰ বাছষ্টপত প্ৰশান্ত চৌধুৰী নাই। শিলপুখুৰীৰ ওচৰে-পাঁজৰে নাই; তাই নিজে খবৰ কৰিব পৰা কোনো ফার্মেছি, কোনো নাৰ্ছিংহোমত তেওঁৰ সম্ভেদ নাই। আনকি এইযে এটা নাম, প্রশান্ত চৌধুৰী—সেই নামৰ কোনো চিকিৎসকৰ অস্তিত্বই হেনো এই মহানগৰীখনত নাই।
চাৰি
“কপাল,”—নিতাৰ মাকে এটা দীঘল হুমুনিয়াহ কাঢ়ি কয়, ‘মোৰেই কপালৰ দোষ।”
“মনে-মনে থাক” —নিতাই এটা মৃদু ধমক দিবলৈ চেষ্টা কৰে। কিন্তু মাকৰ মুখখন বন্ধ হোৱাৰ কোনো লক্ষণ দেখা নাযায়। তেওঁ সেই একেই সুৰ, লয় আৰু ছন্দত ক’বলৈ ধৰে,—“সেই সোণাপুৰৰ কথাটোতেই হাঁ কৰা হ'লেই—!”
“কৈছোঁ নহয়, মনে মনে থাক”—নিতা অস্থিৰ হৈ উঠে । সেই অস্থিৰতাই আন এটা অস্থিৰ মনক আৰু বেছি জুৰুলা কৰি তোলে।
পৰিয়ালটোক এই অৱস্থাত এখন্তেক সান্ত্বনা দিবলৈ কোনো নাই। আত্মীয়-স্বজন সকলো নিজৰ-নিজৰ ঘৰ-সংসাৰ লৈ ব্যস্ত। এইখন মহানগৰীতেই নিতাৰ খুৰাকহঁত থাকে, অথচ সেই সম্পর্ক ইমান শিথিল হৈ পৰিছে যে এই মুহূর্তত হয়তো একোৱেই আশা কৰিব পৰা নাযায় !
আৰু কৰিবলৈ বা আছেই কিটো ? মানুহটোক বিচাৰি উলিয়াই পুলিছৰ হাতত গতোৱাৰ বাহিৰে সদ্যহতে কৰিবলগীয়া যে একোৱেই নাই!
পাঁচ
অৱশেষত বাইহাটা চাৰিআলিৰ পেট্রল পাম্প এটাত তেল ভৰাবলৈ ৰৈ থকা বাছ এখনৰ ভিতৰত মানুহটোক জব্দ কৰা হ’ল ।
গজেনে পিছ ফালৰপৰা তেওঁৰ চোলাৰ কলাৰত ধৰিলে, আগফালৰ দুৱাৰখনেৰে পলাব নোৱৰাকৈ নিতাৰ খুৰাকে তেওঁক আগচি ধৰিলে আৰু বাচ্চুৱে মানুহটোৰ সোঁহাতখন পিঠিৰ ফাললৈ পকাই নি, টানকৈ ধৰি পিছফালৰ দুৱাৰখনেৰে চোঁচৰাই নমাই আনিলে।
নিমিষতে ঘটনাটো ঘটি গ'ল। বাছখনৰ ভিতৰত বহি থকা যাত্ৰীসকলৰ কোনেও
