এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
বিদায় বেলা
চেনেহৰ অসমী আই মোৰ ঐ
বুকুখন ক’ৰবাত বিষায় ঐ
বিদায় পৰতে তোকেনো ঐ
কিনো কৈ যে নিচুকাওঁ মই।
উশাহত তোৰনো ঘনকৈ
শুনিছো কলিজাৰ শব্দ ঐ
বুজিছো মনৰ বেথা তোৰ ঐ
উপায়ন্তৰ আজি যে মই।
জনম লভিলো সোৰোপা হৈ
কামৰ আহিলা নিদিলি লৈ
যিকণ শিকিলো স্কুললৈ গৈ
ধৰা দিয়ে আজি অসাৰ হৈ।
তোৰ যে বুকুৰে লুইতখন ঐ
চিৰপ্ৰবাহিত তেজাল নৈ
নুবুজিলো হায় মহিমা ঐ
মূৰ্খ, অন্ধলা হ’লো যে মই।
সেউজী তোৰে পথাৰখন ঐ
গছকা নহ’ল কোনোদিনেই
কৰোতে ভৰষা অইনত ঐ
ঘৰতে পৰ হ’লো যে মই।
আঁকুহি বাকুহি তোক যে ঐ
শ্ৰীহীন কৰিলে সোদৰে ঐ
দুচকুত পোৰণি উঠিছে ঐ
সহিবযে নোৱাৰো মই।
শকতি নাই মোৰ ৰুধিমে ঐ
মগজু খালি হ’ল নিষ্কৰ্মা হৈ।
চাইছে এবাৰ শেষ বাৰলৈ
ওলালো মই বিদেশী হৈ॥ ❖
৮২ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
