পুষ্পাঞ্জলি
য'ত ত'ত সিঁচৰতি কুমলীয়া শৱবোৰ
দেবিওনো নকঁপেনে স্কুল, স্ফীত বুকুবোৰ
আছে জানো ভিতৰত কোমল কলিজা এটি
কৰিবলৈ অনুভৱ নিৰ্বোধ, নিঃসহায়
অগণন মানুহৰ প্ৰকাশৰ সন্ধানত
গুজৰি-গুমৰি থকা সীমাহীন দুখবোৰ?
দোষ কিনো সিহঁতৰ যদি ভাবো এটিবাৰ
নাপাওঁ বিচাৰি কোনো সত্য সমিধান তাৰ!
ফুলিছিল ফুলনিত সুগন্ধি কুসুম হৈ
সংঘাতে ঘূণীয়া কৰা মৰুময় জীৱনত
এচলু অমৃত পানী এছাটি মলয়া হৈ
মোহাৰিলা কিয় বাৰু কিহৰ অধিকাৰ লৈ?
আছে জানো ক'ৰবাত লিখা সেই শৰীৰত
জাতি ধৰ্মৰ চিনাকি, একেই লোহিত ৰক্তত?
তেন্তে কিয়? কিয় ঘূৰা অলি-গলি চোতালত
ঈশ্বৰ প্ৰেৰিত যেন মদমত্ত গৌৰৱত,
ওলোমাই শৰীৰত অগণি বৰ্ষণ কৰা
মানৱতা জয় কৰি সেয়া কেনে কচৰৎ?
স্ৰজোতাই শিক্ষা দিলে ধৰাত মানুহ হোৱা
মই দিয়া ভোগকণ ভগাই সুখেৰে খোৱা
বিচাৰিলে পাবা মোক নিজৰেই ভিতৰত
বুভুক্ষুৰ তাড়নাত আৰ্তৰ চকুলোত
কণমানি শিশুটিৰ নিস্পাপ হাঁহিটোত
নামটোহে আছে মোৰ মন্দিৰ, মছজিদত।
