এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
নিৰ্বাসন
নোৱাৰো থাকিব চাই
শোকাৰ্ত চেনেহী আই
কুমন্ত্ৰ কৰিলে কোনো চকু চৰহাই,
কোমল লাৱনী দেহা
ৰূপ জেউতীৰ বেহা
অনাদৃত দেখি আজি চকুলো ওলায়।
এদেও দুদেও কৰি
কাঢ়ি নিলে চল কৰি
আভূষণ যতমানে হাতৰ কাণৰ,
এবুকু আশাৰে সতে
আয়ে মাথো দিন গনে
মানুহৰ ৰূপ ল’ব পোনাটি প্ৰাণৰ।
পোনিট এবাৰ গ’ল
ঘূৰিকে নোচোৱা হ’ল
বাট-ঘাট অতদিনে অচিনাকি হ’ল,
বাহিৰৰ ৰং চং
বিলাতী পোছাকী ঢঙ
সাঁচতীয়া ছবিখন উৱলিহে গ’ল।
আশাৰো যে শেষ নাই
সঘনে বাটলৈ চায়
সাৰি পুছি পদুলিটো ৰাখিছে নিকাই,
নাজানে আজলী আয়ে
চল-চাতুৰীৰ দায়ে
ফুৰে আজি পোনাকনে মুখ লুকুৱাই।
হুমুনিয়াহেই সাৰ
বুকুত অসহ্য ভাৰ
কিমান সহিব আৰু আয়ে প্ৰতিদিন,
এইবাৰ ব’হাগতে
আলহী কুলিৰে সতে
যাব হেনো ঘৰ এৰি, নাহে কোনোদিন। ❖
৬৬ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
