দুৰ্বোধ্য
কিযে বিচিত্ৰ এই মানুহৰ মনটো
ধানটোৱে প্ৰতি হয় যিদৰে কণটো,
নোপোৱাৰ বেদনাৰে এটা যদি ভৰা
অলপতে তুষ্টজন আনন্দে নধৰা,
কোনোজনে চায় ঘনে ঘৰলৈ পৰব
নাই কোনো মনোযোগ আছে যি নিজৰ;
প্ৰাচুৰ্যৰে অভিশপ্ত দিন শৈশৱৰ
সজালে মনৰ কোঠা পাৰ্থিৱ মোহৰ,
পাপ-পুণ্য প্ৰভেদৰ গমকে নাপায়
মগজুটো কীটবোৰে খুলি খুলি খায়
অভাৱৰ সীমা নাই আৰু কিছু লাগে
অতৃপ্ত বাসনাবোৰ পলে পলে জাগে।
সত্য, শিৱ, সুন্দৰৰ নামাৱলী গাত
লুকুৱায় কলঙ্কিত ব্যভিচাৰী হাত,
উপাৰ্জিত অৰ্থবলে নিদিয়ে আহৰি
বাহুবল গোটাবলে লাগে উঠি পৰি,
বাপতিসাহোন সৎ গুণ যতমানে
বিবৰ্জন, বিসৰ্জন অনতিপলমে;
সুখ যেন সৰ্বদাই আঁতৰি পলায়
মৰিচিকা খেদি খেদি শ্মশানলৈ যায়।
আন এটি আকলুৱা, বিচাৰে মৰম
কণমানি পঁজাটোতে জীৱন ধৰম,
মজিয়াৰ শেতেলীত সৰগৰ সুখ
নিদ্ৰা মুঠিতেই, পলায় ভাগৰ দুখ;
পুৱাতে ৰাঙলী সুৰুজ চকুৱে মুখে
বাসনা এটাই মাথো খোৱা পেটে-ভাতে।
সৃষ্টিৰ মহিমা ইযে বুজিবলে টান
আহাঁ গাওঁ সমস্বৰে প্ৰাৰ্থনাৰ গান॥
