এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সপোন বিলাস
উৎকণ্ঠাৰ অলপ সময়
যেন আগলৈ নাযায়
সপোন বিলাসী চঞ্চল মন
সঘনে সজোৰে ডেউকা কোবায়
এক নৱদিগন্ত ধিয়াই;
নাজানো আছে কি তাত
সুখ সম্ভাৰ নে কাঁইটীয়া বাট
নে কুঁৱলীয়ে ঢাকি ধৰা জলপ্ৰপাত।
পৰিত্যক্ত
ছিন্ন-ভিন্ন কলিজাটি হাতত তুলি ল'লো
ভালকৈ চালো, জানো কিবা দেখো
আছিল এদিন তেজৰ সাগৰ তাতে
আজি কিন্তু আছে এটা
বৃহৎ শূন্য, মাজত পাহাৰ দুখৰ
বৰফ শীতল, নিৰ্জন নিতাল বৰ।
ছতিয়ালে ৰক্ত ৰঙা কৰি
নীলা আকাশ, নদীৰ পানী আৰু
তৰুলতা আশে-পাশে যত
দুচকু ছানি নিগৰে লোতক
মৰ্ম স্থলত লাগে সজোৰ আঘাত
শুননা এটি ক’ৰবাত আৰ্তনাদ॥
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ৫৯
