কলিৰ মহাভাৰত
বস্ত্ৰহৰণ দ্ৰৌপদীৰ পুনঃ এবাৰ
কটাক্ষ নিয়তিৰ, লুপ্ত বুদ্ধি-বিচাৰ
দুৰাচাৰ দুঃশাসন অলেখ সংখ্যাৰ
অন্ধ ৰজা ধৃতৰাষ্ট্ৰ সৰ্বতো প্ৰকাৰ।
শতপুত্ৰ বাঢ়ি আজি শতকোটি হ’ল
দুষ্ট দমনৰ প্ৰথা আচহুৱা হ’ল
ভগৱন্ত অৱতাৰো লজ্জিত হ’ল
চকু কাণ বন্ধ কৰি ঘৰমুৱা হ’ল
পাণ্ডৱ পুত্ৰ সৱে কৰে অজ্ঞাতবাস
বৃহন্নলা পৰিধানে, কৱৰী বিন্যাস
গাণ্ডীৱ, তীৰ-গদা শোভে ধোঁৱা চাঙত
সদাচাৰী যুধিষ্ঠিৰ নিমগ্ন ভাঙত।
শকুনিয়ে পিন্ধি ল’লে খাকী বস্ত্ৰ গাত
সাপো হয়, বেজো হয় নাই পৰিতাপ
নাৰদে ভুমুকি মাৰে, খবৰ যোগায়
উচতাই জোল খাই বতিয়াই যায়।
যত ৰথী-মহাৰথী যুঁজলৈ নাযায়
নিৰাপদ দূৰত্বত থাকি ৰং চায়
প্ৰতিজ্ঞা কৰে ঘনে নিচুকনি গাই
শৰশয্যাত ভীষ্মই হাঁহে মিচিকিয়াই।
অভিমন্যু আজিও অৰ্ধশিক্ষিত বীৰ
বিষম কালত হয় দেহাটি স্থবিৰ
জনগনও বন্দী আজি যতুগৃহত
চকুপানী টোকে মাথো মাতৃমোহত।
কৌৰৱে-পাণ্ডৱে মিলি ভোজ ভাত খায়
মসৃণ কুৰুক্ষেত্ৰ ধূলিকণাও নাই
নিয়তিও আজি হয় উপায় বিহীন
নোৱাৰে কৰিব ঠিক কোন শ্ৰেষ্ঠ হীন।
লজ্জিতা দ্ৰৌপদীৰ গত্যন্তৰ নাই।
চকুপানী মচিবলৈ স্বামীওযে নাই।
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ৫৭
