এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মনালিচা
সৰুতেই শুনিছিলো
মই হেনো অপৰূপা
মৰতৰ মানৱৰ
কল্পনাৰ ৰূপকথা।
নুবুজো একোকে মই,
কৈশোৰৰ চপলতা
দুচকুৰ চঞ্চলতা
সজীৱ ছালৰ ৰং
হঠাৎ হাঁহি, হঠাতেই খং;
এয়াই নেকি ধৰা দিয়ে
সৌন্দৰ্য উপাদান হৈ।
নুবুজিলো কেনি গ'ল
মোৰ সপোন যৌৱন
শত সহস্ৰ জনৰ
আল ধৰি থাকোতেই
তিল তিল হেৰাই গ'ল;
নকৰো আক্ষেপ মই
চেনেহৰ এনাজৰী
অটুট বন্ধন যে হ'ল।
আজি প্ৰৌঢ় হলো মই
মই হেনো আজিও ধুনীয়া
গুণমুগ্ধ বহুজনে মোক
ন-সাজে সজালে-পৰালে
উন্মুক্ত দুহাতত মোৰ
জেতুকাৰ ৰং বোলালে,
ৰূপহী প্ৰতিযোগিতাৰ
মঞ্চত মই হেনো পাটৰাণী
কেউদিশে খলক লগালে।
হয়, তুমিয়েই সপোন সুন্দৰী
শীতল, মিঠা আবেশে ভবা
নিঃসন্দেহে পাহাৰৰ ৰাণী
লিয়নাৰ্ডোৰ হাস্যময়ী পৰী
মনালিচাৰ অন্য এক ৰূপ
নাম যাৰ শ্বিলং নগৰী॥ •
৪৪ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
