জীৱন মাধুৰী
ভৰা নদীৰ পাৰলৈ গৈছিলাে মই
বহি লৈ পাৰতে আমন জিমনকৈ
ভাবিছিলাে, কিন্তু সমাধান নাই
দিলাে জাপ মাৰি, ডুবিলাে সতকাই
এবাৰ ওপঙিলাে টেটুকে ফালিলাে,
দ্বিতীয়বাৰ গছৰ পাত সৰুৱালাে!
ডুবি তাতেই মৰিলোহেঁতেন মই
পানী যদি নাথাকে শিল চেঁচা হৈ।
পানী নহয় যেন বৰফ এচটা, কি চেঁচা!
চিৰি বগাই মই ওপৰলৈ গ’লাে
ষোল্ল মহলাত উঠি তললৈ চালাে
ভাবিলাে এবাৰ প্ৰিয়াৰ (বেবি) কথা
ভাবিলাে জঁপিয়াই শেষ কৰাে লেঠা।
তাতে ৰৈ চিঞৰি আকাশ কঁপালাে
চকুৰে পানীৰে বাট নেদেখা হ’লাে!
মৰিলােহেঁতেন চাগে জঁপিয়াই মই
অতি উচ্চ বুলি যদি মানুহে নকয়।
সঁচাকৈয়ে ওখ, যেন গিৰি হিমালয়।
মৃত্যুৰে দেখাদেখি নহ’ল যেতিয়া
ভাবি আছে মই থাকিম জীয়াই।
প্ৰেমত শ্বহীদ হ’ব পাৰাে মই কিন্তু
জন্মৰ অৰ্থচোন ভােগ-বাসনাই,
হয়তাে শুনিবা মােৰ চিঞৰ বাখৰ
অশ্ৰুৰ বন্যাত নেদেখিলেও বাট
হে প্রিয়া, নিশ্চিত হৈ কথা এটি কওঁ
নেদেখা তুমি মােক মৃত্যু শয্যাত।
জীৱন যে সুন্দৰ, মদিৰাৰ আৱেশে ভৰা,
অতি সুন্দৰ। ❖
(Langton Hughesৰ মূল ইংৰাজী ‘Life is Fine’ নামৰ কবিতাৰ অসমীয়া অনুবাদ)
১৬০ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
