যাযাবৰ
মোৰ আকঙ্খীত জীৱনটো মোক দিয়া
আন সকলোকে তোমাৰ ইচ্ছাৰে দিয়া
মোক দিয়া স্বৰ্গ, আৰু অহা-যোৱা বাট
কোনোজনে কোনোদিনে ভৰিকে নিদিয়া।
ঘাঁহনীত শুম মই তৰাবোৰ চাই
শুকান ৰুটিও খাম পানীতে তিয়াই
জীৱনৰ মাদকতা পাওঁ তাতে মোৰ
চিৰকালে হওঁ মই আনন্দে বিভোৰ।
আহে যদি দুৰ্যোগ মোৰ অনতিপলমে
আহিবলৈ দিয়া, নকৰো আক্ষেপ মই
যদি দিয়া চৌপাশে মোহনীয়া ধৰা
আৰু বিচৰা বাট মোৰ সমুখতে থৈ।
নেলাগে প্ৰেম, ধন সোণ নকৰো আশা
সঠিক নুবুজো মই বন্ধুত্বৰ ভাষা
বিচাৰিছো মই মাথো ওপৰে সৰগ
তলে বিচৰা পথৰ বসন্ত বৈভৱ
নহ’লেবা দিয়া মোক শীতৰ শৰাই
দিয়া মোৰ ওপৰত শীতৰ প্ৰকোপ
ঠেৰেঙা হ’লেও, উমলিম পখীটিৰে
ৰৈ থাকি মুকলিতে, ই নহয় ডাংকোপ।
চৌদিশে শুভ্ৰ বৰফ, শুকান পাতৰ
জ্বলাই জুইকুৰা সামৰৰ মিঠা পৰশ
নোৱাৰে তলাব কওঁ একোৱেই মোক
প্ৰচণ্ড শীতেও মোক নকৰে অবশ।
আহে যদি দুৰ্যোগ মোৰ, অনতিপলমে,
আহিবলে দিয়া, নকৰো ভ্ৰূক্ষেপ মই
১৫৮ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
