পৃষ্ঠা:এজন ডাক্তৰৰ কবিতা.pdf/১৪১

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

উপলব্ধি

সন্তোষৰ হাঁহিটি মনোমোহা অতি
সেয়ে যদি দেখা দিয়ে শিশুৰ মুখত,
শতগুণে বাঢ়ি যায় ৰস ৰূপ তাৰ
নিগৃহীত শিশুটিৰ শুকান ওঠত
বিৰিঙিলে এচমকা নিজান পৰত।
অস্তমিত সূৰুযৰ সোণালী আভাই
সঙ্গ হয় যেতিয়া আতচবাজীকে লৈ
হৃদয় পাত্ৰটি উপচি ওফন্দি পৰে
সুবিমল আনন্দৰ মিঠা আবেগেৰে
দুচকুত যদি নাচে জ্যোতিৰ লহৰে
হেজাৰ কুসুম তাত নাচে হালি জালি
পৰীবোৰ নামি আহে মেঘবোৰ ফালি;
কৰ্ণগোচৰ হয় আয়তিৰ উৰুলি,
শঙ্খ, ঘণ্টা মন্দিৰৰ, দেৱৰো দুৰ্লভ
দৃশ্য সেয়া, ধুই নিয়ে হৃদয়ৰ মলি।
কিমান কৰিবা আৰু নিজৰেই কাম
পৃথিৱীৰ বজাৰত নাই তাৰ দাম,
এবাৰ থমকি ৰোৱা, আগ পিছ চোৱা
আছে নেকি দেৱদূত, বৃদ্ধ দুৰ্ভগীয়া;
ভাগৰ এমুঠি দিলে দুখীয়া নোহোৱা॥ ❖