এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
দম্ভ
ধৰিত্ৰী বুকুৰ যত বিচৰণস্থলী
ওখ, চাপৰ যত পৰ্বত সমতল,
গিজগিজ কৰে আজি সৈন্য সমদল
হুংকাৰে “নেমানো সেও, মই বাহুবলী"।
আত্মগোপন কৰি থাকে কৰ্ণপথত
আৰু আছে যত আন্ধাৰ মাতৃবক্ষৰ,
উদঙাই সৰ্বশেষ গোপন কক্ষৰ
কৰিবলে বিস্ফোৰণ নাভি প্ৰদেশত।
যতমানে ব্যভিচাৰ চৰিতাৰ্থ কৰে,
মাতৃৰ দুচকুকে জীয়া সাক্ষী কৰি লৈ
নিজৰ চকু মুখ কাপোৰেৰে ঢাকি লৈ
মানবতা দলিয়াই দানব হৈ পৰে।
জাতিভেদ, ধৰ্মভেদ যত অজুহাত
লাগে মাথো দম্ভালিৰ সুবৰ্ণ সুযোগ,
পাহৰি মাতৃৰ মৰমৰ অভিযোগ
মতলীয়া দুৰ্দান্ত সাফল্যৰ নিচাত।
দুখিনী আইৰ আজি ধৰ্মৰ সংকট,
দেখি অশ্ৰু ধৰ্ষিতা, লাঞ্চিতা দুহিতাৰ
আৰু বিভৎস তাণ্ডৱ পো কেইটাৰ
হাতুৰীৰ কোব পৰে সঘনে মনত।
মাতৃৰ চকুলো কিন্তু অথলে নাযায়
সেয়ে সংযত হৈ তুমি থাকোতে সময়
বচোৱা মানৱ জাতি, আসন্ন প্ৰলয়
ক্ৰোধান্বিত হ’লে মাতৃ মুখলে নাচায়॥ ❖
১২২ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
